Archeologia ducha, teologia w kategoriach matematyczno-geometrycznych

 
 
"Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo" (J 1,1). Na początku nie było Wszechświata. Bóg nie czerpał wiedzy z poznania czegokolwiek. Mądrość była w Nim i On znał siebie, że jest i będzie. Pokój był w Nim, bo przecież nie było z kim lub z czym walczyć. Bóg wiedział, że On "Jest, Który Jest" ale nie wiedział "kim Jest". Nie było żadnego odniesienia, żadnego punktu podparcia, by On mógł zmierzyć swoją wielkość i moc. Bóg czuł w sobie nieskończoną głębię. Czuł też, że i On tam w niej Jest, ale również, że i On nią też Jest. Te dwa odczucia być i mieć łączyło uczucie, które Bóg nazwał Miłością. Gdy Bóg czuł, że Jest, to miłował nieskończoność w sobie, a gdy zanurzał się w nieskończoności, to miłował, że Jest. Bóg zadał pytanie - jak można tę Miłość uchwycić, która Jest i którą przecież Ja Jestem, i którą przecież nazwałem Słowem - Miłość? Jestem Duchem i łączę Miłością moje jestem z tym co posiadam w sobie. Bóg postanowił "namalować" swój obraz by mógł pod wrażeniem jednoczesnego doświadczenia trzech spojrzeń na swoją Osobę uchwycić "kim Jest". I, Bóg stworzył Wszechświat. "A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas" (J 1,14). Gdy człowiek zadaje sobie pytanie "kim jestem" wtedy zbliża się do Bożego miłosierdzia. Bóg powiedział do człowieka "ufaj mi", Ja ci powiem kim jesteś, bo ty mi mówisz, że jestem Bogiem.  
 
 
 

W pracy przedstawiona jest struktura ludzkiego dobra przy pomocy modelu nazwanego "Ziarnem Naszego Dobra". Model ten znajduje uzasadnienie w licznych omawianych w tej pracy śladach związanych z działaniem dobra, a utrwalonych w historii na skutek objawienia lub zdarzenia w postaci pisma, obrazu, modlitwy czy innego dzieła. Praca zawiera również opis klucza proporcji i języka matematyczno-symbolicznego (M-S) oraz model matematyczny łączący ikonę Trójcy Świętej św. Andrieja Rublowa z wizerunkiem Matki Bożej z Guadalupe. Przedstawione są wcześniej nieznane treści, ukryte na tych obrazach. Obraz Matki Bożej z Guadalupe znajduje się w Meksyku zaś ikona Trójcy Świętej w Moskwie. Geograficznie i kulturowo te dwa obrazy wydają się spoglądać na świat z dwóch różnych przeciwległych stron jednak pomimo tych odległości obrazy te łączy z sobą Słowo Boże, które jest w nie wpisane. Jest to Boży znak dla ludzi ukazujący jeszcze raz ale w odmienny sposób znaczenie i niezbędność dla człowieka Pokoju Chrystusa, Bożego Miłosierdzia i pojednania ludzi w duchu Ewangelii.
 
Przez wieki język mówiony był jedynym językiem opowiadającym o Bogu. Ukazana w tej publikacji nowa wcześniej nieznana geometryczno - matematyczna forma opowiadania o powiązaniach wartości i zjawiskach zachodzących w rzeczywistości duchowej może ze względu na przyzwyczajenie do przekazu werbalnego w tym temacie powodować powstawanie u czytelnika pewnej bariery, którą trzeba będzie pokonać by przyjąć te nowe, opisywane w pracy narzędzia rozszerzające wiedzę. Jezus nauczał używając wielu przypowieści i porównań. By je prawidłowo zrozumieć potrzebna jest głębsza refleksja wsparta pracą intelektu i uczuć. Matematyka jest pochodną Bożego działania i w jej logiczną strukturę wpisane są Boże ślady. Podstawowy logiki matematycznej pouczają, że prawda wskazuje na prawdę. Prawdziwość jednego twierdzenia matematycznego jest używana przy dowodzeniu prawdziwości innych twierdzeń. Z słów Chrystusa zapisanych w Piśmie Świętym dowiadujemy się, że On sam jako Syn Człowieczy i Syn Boży jest Prawdą. Prawdą, w której ogniskują się inne prawdy, prawdy związany z życiem i wartościami które ono niesie. Prawdy te uwarunkowane są prawdami związanymi z budową świata, a te z kolei wynikają z prawd niższego poziomu, poziomu fundamentalnego - prawd wpisanych w język matematyki. W tych prawdach są liczne Boże ślady, które staram się przedstawić. Całość tych opisów ukazuje spójny, niesprzeczny z Objawieniem Słowa Bożego obraz struktury wartości, które człowiek używa w budowie dobra. Struktura ta wynika więc z Bożego zamysłu, z Jego woli i Słowa. Struktura ta wskazuje na prawdę, która przybliża zrozumieć czym jest dobro, które budujemy na drodze naszego biologicznego życia, dobro, które wprowadzi nas do życia w Niebie.  
 

In this work author Andrzej Zorawski examines human goodness. He forms a theory on the structure of human goodness and represent it using a geometrical model which he calls: "seed of our goodness" or "seed" in short. With the help of this model he describes its components' (elements) connection in relation to the goodness. An understanding of these relationships can contribute to our spiritual growth and this in turn may lead to an improvement in our interpersonal behavior. The spiritual world is a space based on elements other than those that physics reveals to us. Matter may be the foundation on which the spirit grows, but fundamentally the spiritual space is independent of matter. In the spiritual space there is a new type of field - the field of action of our will. These thoughts are inextricably linked to God's mercy. The "seed" is a trace of the "big bang" in the spiritual space and that in it hide more profound ideas as formulated, among others, by St. Paul to the Ephesians (3:17-19): "(...) Christ may dwell in your hearts through faith; that you, rooted and grounded in love, may have strength to comprehend with all the holy ones what is the breadth and length and height and depth, and to know the love of Christ that surpasses knowledge, so that you may be filled with all the fullness of God". The "seed" is just that specific place where we gather the treasure of our good, and it is the ark for our spirit and also a vessel continuously being filled with the gifts of the Holy Trinity.
 
 

Publikacja ta ukazuje, że poza przesłaniem religijnym ikona Trójcy Świętej niesie informacje dotyczące budowy świata. Świata nie tego, który św. prawosławia Andriej Rublow znał gdy pisał tę ikonę wiele wieków temu, ale świata poznanego przy pomocy współczesnych technik i metod obserwacji dotykających zarówno skali atomowej jak i planetarnej. Plan geometryczny ikony, na którym wspiera się wpisany w nią obraz akcentuje podstawowe znane stałe matematyczne i fizyczne jak i kilka stałych hipotetycznych. Można powiedzieć, że stanowi on klucz proporcji, gdyż ma odbicie w znanych proporcjach budowy świata, szczególnie dobrze akcentowane są proporcje występujące w budowie Układu Słonecznego. Podstawowe stałe fizyczne są reprezentowane ze średnią dokładnością lepszą od 99.95%. Ze względu na dobrą zgodność uzyskanych informacji z danymi, którymi dysponuje współczesna nauka można twierdzić, że ikona ta jest tablicą informacji. Tablica ta przez wiele już wieków wędruje w kierunku ludzkiego serca i rozumu ale dopiero w naszych czasach, ze względu na posiadaną przez człowieka wiedzę i doświadczenie może być podjęta próba jej odczytania. Wszystko to wskazuje na Autora. Jego "podpis" na tym dziele jest wyraźny. By odczytać ten podpis i Jego dzieło nie wystarczą jedynie oczy. Udział wiedzy i intelektu oraz doświadczenie w przestrzeni uczuć wydają się być niezbędne.
 
 

Czytając zapisane w czterech Ewangeliach słowa Jezusa nie trudno zauważyć, że treść Jezusowej nauki zawiera wiele przypowieści i porównań. Przez porównania uwalniamy się od wymiaru czasowo-przestrzennego przekazywanej informacji, rozszerzamy horyzont zdarzeń i akcentujemy wartości, które mogą dotykać naszych uczuć i emocji w podobnych do omawianej sytuacji. Porównania pobudzają do myślenia i aktywnie włączają nas w proces uchwycenia i zrozumienia przekazywanej treści, co buduje głębszy świadomy ślad w naszej pamięci. W artystycznych dziełach sztuki, na obrazach, rzeźbach czy w architekturze poza porównaniami symbolicznymi akcentowane są proporcje geometryczne, które również mają na celu dotknięcie ludzkich uczuć i emocji. Obraz Matki Bożej z Guadalupe jest unikalny, bo nieznana jest technika jego wykonania. Zastanawiające są również proporcje ukryte w planie geometrycznym tego obrazu. Jakie charakterystyczne cechy tego obrazu przyczyniły się do szukania wpisanych w niego proporcji i odczytania ukrytych treści? Są to następujące elementy:
1. Obraz jest portretem Maryi w stanie błogosławionym, Syn jest w jej łonie. Maryję otacza świetlista tarcza w kształcie muszli. Światłość niewidzialnego dla nas Ojca oświeca i chroni Matkę Bożą. Maryję unosi i prowadzi anioł, który działa w mocy Ducha Świętego. Wymienione elementy świadczą o obecności Trójcy Świętej na tym wizerunku Matki Bożej.
2. Świetlista tarcza jest urwana na szczycie obrazu. Cały jej zarys nie zmieścił się na tilmie św. Juana Diego. Postać anioła jest widoczna tylko w połowie. Wydaje się, że te dwa ucięcia akcentują wysokość obrazu. Urwanie szczytu świetlistej tarczy można interpretować jako ludzką niemożność zobaczenia oblicza Ojca, zaś niewidoczne nogi anioła świadczą o Duchu przenikającym przestrzeń, w której nie potrzebuje On podparcia, gdyż to przestrzeń wspiera się na Nim.
3. Wysunięta spod szaty stopa Maryi oraz widoczny pod płaszczem szczyt głowy pozwalają na pomiar wzrostu Matki Bożej w odniesieniu do wysokości całego obrazu.
4. Dobrze zaznaczone broszki na szatach Maryi i anioła umożliwiają wyznaczenie odległości między nimi.
5. Dolny i górny księżycowy łuk, na którym stoi Maryja zakreślone są tym samym promieniem R. Gdy zakreślimy okręgi zawierające te łuki to środki tych okręgów będą przesunięte w linii pionowej o odcinek, o długości równej R/12.
6. Zaznaczony wyraźnie przedziałek włosów Maryi tworzy swoim kształtem pionowy odcinek, tak jak gdyby sygnalizował podział lub kierunek.
7. Ułożenie płaszcza Maryi i widoczne jego liczne faldy wydają się być zaczepione do niewidocznego geometrycznego szkieletu.
8. Aztekowie uważali, że Matkę Bożą otacza Słońce, ale przedstawione Słońce przypomina w swym zarysie elipsę, a nie okrągłą tarczę słoneczną.
 
 

Język matematyczno-symboliczny (M-S) jest nowym narzędziem pozwalającym przybliżyć zrozumienie relacji istniejących w przestrzeni ducha, pozwala rozpoznać oazy dobra i pokoju, jak również pola starć dobra ze złem. Opowiada o tym co istnieje poza ludzkimi możliwościami zmysłowej detekcji rzeczywistości. Zmysłowe ograniczenia stanowią przeszkodę w procesie poznawania ale jest to przeszkoda którą można w pewien sposób obejść lub przeskoczyć. Pomocą, odskocznią jest intelekt człowieka i zapał ludzkiego serca. Język M-S pobudza intelekt, wskazuje na uczucia, przywołuje wiedzę, pomaga rozwinąć ekran świadomości, wypełnić nienaświetlone na nim obszary, pozwala zwiększyć rozdzielczość odbioru. Jak wiemy, zastosowanie matematyki w naukach ścisłych i technice jest nieodzowne. Tam gdzie "oko i ucho nie sięga", człowiek wspomaga się przyrządami i dosięga informacji, poznaje nowe, zdobywa wiedzę. Metody matematyczne pozwalają na opis zjawisk i wnikają w rzeczywistość jeszcze głębiej, bo pozwalają na modelowanie tego co bezpośrednio nie jest dostrzegalne, pozwalają dopisać wiedzę i wskazać co z tej nowej wiedzy wynika. Przykładem wspierającym użyteczność tej metody jest np. odkrycie bozonu Higgsa, który w opisach fizyki kwantowej jest elementem przyczyniającym się do istnienia masy. Hipoteza istnienia tego bozonu i związane z nim modele matematyczne powstały w latach 1960-1972. Bozonu tego nie można bezpośrednio zarejestrować, "zobaczyć go". Można jedynie dostrzec efekt jego działania na drodze matematycznej analizy danych uzyskanych w czasie licznych zderzeń wysokoenergetycznych protonów. Doświadczenia takie udało się przeprowadzić w latach 2012-2013 w Wielkim Zderzaczu Hadronów (LHC) w CERN-ie. Tak więc, dopiero po analizie całej historii tych zderzeń możliwe było stwierdzenie, że bozon Higgsa istnieje. Zauważmy, że taka właśnie metoda poznawania rzeczywistości, która polega na modelowaniu, a następnie testowaniu zbudowanego modelu, pozwoliła na znalezienie działającej w przestrzeni jakości określanej mianem "boskiej cząstki", która być może jest fundamentalnym składnikiem świata materialnego. Świat materialny powiązany jest jednak ze światem ducha. Informacja przepływa między materią i świadomością. Punkty kontaktowe więc istnieją względem których matematyczne symetrie istnieją pomimo, że dotyczą odmiennych ciał bytu.

Człowiek w sposób naturalny jest usposobiony do logicznego wnioskowania, by mógł dosięgnąć rzeczy "niewidzialnych". Zbiór liczb naturalnych dla ludzkiego umysłu wygląda w swej budowie bardzo prosto i człowiek w pierwszej kolejności szukał zaczepienia w jego prostocie przy budowie podstawowych modeli i powiązań logicznych opisujących budowę świata. Z upływem czasu zaczęto stosować bardziej złożone zbiory liczbowe (np. liczby rzeczywiste) do obliczeń i porównań ilościowych w obserwowanych zjawiskach przyrodniczych. Wydaje się jednak, że matematyczna podstawa, z której korzystamy opisując budowane modele ukazujące rzeczywistość nie wiąże się jedynie z podstawową policzalnością elementów ją stanowiących i proporcjami między nimi ale z wartościami należącymi do pewnego fundamentalnego zbioru stałych matematycznych związanych z jakością przestrzeni, w której istniejemy i dokonujemy obserwacji. To właśnie dzięki stworzonej przez Boga jakości tej przestrzeni mogły w niej powstać ilości np. zupełnie identycznych cząstek elementarnych jakimi są elektrony. Wychodząc z tego prostego rozumowania skłaniam się do przekonania, że to jakości determinują ilości. Geometryczną interpretacją tego fundamentalnego zbioru stałych matematycznych jest klucz proporcji, który między innymi opisuję w publikacji "Ikona Trójcy Świętej Andrieja Rublowa tablicą informacji ukazującą klucz proporcji budowy świata". Tam też przedstawiam równania wiążące z sobą podstawowe stałe matematyczne, które wywodzą się z tej konstrukcji geometrycznej. Jakościowe i ilościowe porównania odnoszące się do wartości duchowych, które ludzie przywołują w odniesieniu do Trójcy Świętej wynikają z próby uporządkowania wiedzy na temat Trójcy. Bóg przedstawił siebie Mojżeszowi w słowach: "Jestem Który Jestem" (Księga Wyjścia 3:14). Swoje "Jestem" w jedności Trójcy Świętej objawił następnie ludziom Jezus Chrystus przez swój Krzyż, który pozwala poznać Boga nie przez fizyczną wielkość, wagę, jasność ale przez zależności, relacje, powiązania występujące między wartościami w odniesieniu do logicznego porządku zdarzeń i związanych z nimi uczuć, a więc do rozumnego życia duchowego. Wartości te wyznaczają jakość przestrzeni ducha. Boże objawienie, historia zderzeń dobra ze złem, zdobyta wiedza, intelekt i czułe serce stają się pomocne przy szukaniu tych duchowych wartości i próbach opisu występujących między nimi oddziaływań. Opisy te formowane np. w zbiory zasad etycznych mają spójną niesprzeczną strukturę logiczną przedstawianą w sposób jakościowy. Wydaje się więc, że jest możliwy opis zjawisk zachodzących w przestrzeni ducha przy pomocy działań matematycznych i stałych matematycznych reprezentujących jakości przestrzeni istnienia. Jakości te wynikają bowiem ze Słowa, które jak pisze ewangelista "... było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało. W Nim było życie ..." (św. Jan 1:2-4). Odpowiednim, znanym i sprawdzonym przez człowieka narzędziem do opisania wymiarowości tego Słowa i odległości między jego "literami" wydaje się być matematyka zaś znaczenie tego Słowa i występujące w nim akcenty określają wartości ukazane w Bożym objawieniu i sprawdzane w historii człowieka. Dane z doświadczania działania tego Słowa są niezwykle bogate, bo samo doświadczanie trwa już tysiąclecia. Danych więc do testowania budowy modelu nie brakuje. Z tego toku rozumowania wyrasta model struktury ludzkiego dobra - model "boskiej cząstki" w przestrzeni ducha ukazany przez konstrukcję "Ziarna Naszego Dobra" jak i język M-S, który przedstawiam w tej publikacji.
 
 

Konstrukcja języka M-S zakłada istnienie symetrii między opisem rzeczywistości duchowej przy pomocy wartości liczbowych i opisem przy pomocy wartości duchowych ukazanych w Objawieniu Bożym i zapisanych w Piśmie Świętym. Obserwator opisujący rzeczywistość duchową przy pomocy liczb i działań matematycznych powinien wskazywać na to samo źródło dobra, które zauważa obserwator czytający Pismo Święte i analizujący historię. Można więc powiedzieć, że informacja o strukturze przestrzeni duchowej, zależnościach i oddziaływaniach w niej występujących jest dostępna z dwóch różniących się formą przekazu kanałów, które wskazują jednak na tą samą treść moralną i podkreślają te same wartości etyczne. W pracy staram się uzupełnić wiedzę na temat języka M-S jak również wyjaśnię w jaki sposób można w języku M-S ukazać Opatrzność Bożą oraz jaki jest jej związek ze Słowem Bożym, wartościami duchowymi i przyszłością, a także przedstawię geometryczne interpretacje działań i wartości, które ten język opisuje. Interpretacje te będę prezentował w przestrzeni euklidesowej. Należy je traktować jako schematy ilustrujące powiązania i oddziaływania istniejące w rzeczywistości duchowej. Przestrzeń w moim rozumieniu to ta część rzeczywistości, w której manifestuje się liczba pi. Manifestuje się jakość, z którą jest związana liczba pi, jakość która generuje maksymalnie możliwy obszar w którym mogą zaistnieć oddziaływania innych wartości.

Geometryczne interpretacje wartości duchowych, które prezentuję w tej pracy prowadzą do budowania modelu świadomego umysłu w przestrzeni czterowymiarowej, który między innymi używa słów wpisujących się w pola tej samej jakości i tej samej wartości, które ograniczają przestrzeń tej samej miary lecz posiadają odmienne rozmiary przestrzenne.
 
 

Praca ta wynika z kontynuacji moich badań rzeczywistości duchowej przy pomocy Pisma Świętego, wybitnych dzieł o tematyce religijnej oraz języka M-S. Staram się w niej ukazać, że wędrując po drodze pragnień, w głąb rzeczywistości duchowej, napotykamy pragnienie wzajemności. Pragnienie to owocuje wzajemnością dzięki której zawiązują się węzły wzajemności w sieci połączeń wartości duchowych. Przez węzły te przepływają uczucia i emocje przez nas świadomie doświadczane. Sieć ta ma mocne węzły gdy o nie dbamy, a więc dbamy o wzajemność z Bogiem i ludźmi. W taką sieć z mocnymi węzłami wzajemności, które nie mogą się rozerwać, łapiemy wielkie ryby w liczbie 153, o których pisze św. Jan w rozdziale 21 Ewangelii (21:1-11). Ryby te symbolizują dobro darów Bożych dla nas. Dary te wpisują się w szczyty naszego dobra, katalizują w nas wartości związane z dobrem, sprzyjają naszej woli w wyborze kierunków działania związanych z dobrem. Chcąc przybliżyć obraz tej sieci wartości duchowych można próbować doszukiwać się jej podobieństw i analogii do sieci neuronowych w mózgu. Wzajemność byłaby odpowiednikiem neurocytów w sieciach neuronowych, a liczne relacje wartości, które się z nią wiążą byłyby odpowiednikami gałęzi dendrytowych.

Sprawdzianem poprawności doboru relacji zachodzących między wartościami duchowymi ukazanymi w tej publikacji są działania algebraiczne na odpowiadających im wartościach liczbowych. Liczby "mówią w duchu" Pisma Świętego. Ludzie wiedzą już od dawna, że świat fizyczny można opisywać językiem matematyki. Praca ta ilustruje, że język matematyki może być również używany do opisu świata mentalnego, duchowego.

W świecie materialnym obserwujemy działanie podstawowych praw fizyki. Matematyka opiera się na prostych aksjomatach. W duszy człowieka istnieją podstawowe wartości etyczne. Uważam że, miedzy elementami rzeczywistości występują harmoniczne relacje i metamorficzne symetrie. Jeśli jest to prawdą to relacje te i symetrie powinny również odnosić się do języka mówionego. Szczególnie wyraźnie powinny one wskazywać na słowa związane z najprostszymi pojęciami. Takie słowa istnieją w różnych językach, maja one różne brzmienie ale związane są zawsze z tym samym zbiorem pojęć podstawowych. Pojęcia te, a za nimi i słowa odkryła prof. Anna Wierzbicka , i uznała, że należą one do naturalnego semantycznego metajęzyka - NSM. Pojęcia podstawowe wg prof. Anny Wierzbickiej są niedefiniowalne, rozumiane same przez się, którymi można wytłumaczyć pojęcia bardziej złożone. Uważam, że pojęcia podstawowe wiążą się z fundamentalnymi wartościami duchowymi, które stanowią szkielet struktury ludzkiego dobra.

Prezentowane w tej pracy rozważania mają na celu ukazanie geometrycznych interpretacji informacji zawartych w tekście Apokalipsy św. Jana. Odbicie tekstu słownego, które występuje w przedstawionych relacjach geometrycznych związanych z prawdą relacji matematycznych wskazuje na logiczny szkielet informacji, która ma się spełnić. Spełnienie to nie nastąpi więc na drodze przypadku, bo może kiedyś tak się stanie, ale wynika z zamysłu Tego który jest drogą, prawdą i życiem wiecznym, do którego człowiek jest powołany. Słowo reprezentujące właściwość sądu jest więc w tym modelu w relacji z geometrią, która reprezentuje właściwość rzeczy, a obie są w relacji z wydarzeniami, które wynikają z działania Woli i Intelektu i mają nastąpić, a więc reprezentują właściwość Ducha.
 
 

Siedem Duchów Bożych to siedem uczuć, które dotykają ludzkiego serca i łączą je z Bogiem. Uczucia nie mają same w sobie świadomości i woli. Przemawiają one jednak przez nasze sumienie, oddziałują na naszą świadomość i wspomagają naszą wolę. Nawiązując do symboliki siedmiu lamp płonących przed tronem Boga ukazanych w objawieniu św. Janowi wydaje się, że można 7 Duchów Bożych porównać do promieni światła Ducha Świętego, rozpalających życie w naszym sercu. Bóg jest Bogiem żywym czułym na uczucia, które modulujemy treścią naszych uczynków, modlitw, próśb i dziękczynienia. Siedem Duchów Bożych więc, to siedem uczuć będących nośnikami naszych słów, które kierujemy do Boga. Są to:
1. Radość
2. Miłość
3. Ufność
4. Cierpliwość
5. Łagodność
6. Wierność
7. Pokój
Siedem Duchów Boga odcisnęło się wyraźnie w sercu Maryi. Świadczą o tym zapisy na kartach czterech Ewangelii. Działanie siedmiu Duchów Bożych jest dobrze udokumentowane w opisie św. Łukasza (1:26-38), który przedstawia "Zwiastowanie Maryi". Można również wyróżnić 7 zdarzeń w życiu Maryi, w których moce Duchów Bożych, każdego z osobna, były szczególnie sprawdzane i próbowane w odniesieniu do łączności z sercem Matki Bożej. Matki, która w bólach rodzenia Ciała i Ducha Kościoła staje się wzorem dla nas wszystkich przez oddanie na zawsze swojego Serca Bogu.
 
 

Modlitwy, które powstały w wyniku objawień Jezusa Chrystusa oraz te, które łączą się z obietnicami Chrystusa wyraźnie harmonizują z przyjętymi w modelu "Ziarna Naszego Dobra" składnikami fundamentalnymi, łącznikami miłości, rozkładem obszarów ludzkich chęci i sumienia. Linie przenikania Siedmiu Duchów Boga, które są wpisane w konstrukcję "Ziarna Naszego Dobra" wyraźnie akcentują się w nauce Chrystusa i zostawiają swój ślad w kształcie podstawowych modlitw: "Ojcze Nasz" i "Zdrowaś Maryjo", a także innych modlitw, które cytuję w tej pracy. Opis zawiera ta publikacja.
 
 

W publikacji przedstawiam związek statycznego obrazu Trójcy Świętej ukazanej na ikonie A. Rublowa z dynamiką zdarzeń ostatnich 24 godzin przed śmiercią Jezusa Chrystusa na Krzyżu. Na ofiarę w kielichu wskazuje wola Ojca (prawa dłoń), zaś na Ofierze skupia się uwaga Ducha Świętego (kierunek spojrzenia Ducha). Ofiara więc wiąże się z symbolicznym centrum duchowym Trójcy Świętej. Wokół niej ogniskują się zdarzenia odmierzane taktami zegara według Bożego podziału doby na 24 godziny. Środek zegara łączę z Ofiarą w kielichu, a całą płaszczyznę obrazu dzielę, wokół środka zegara, na 24 jednakowe kąty (15° każdy), które będą oznaczały godziny. Przyjmuję przy tym, że linie godzin 6 i 18 są liniami poziomymi na rysunku przechodzącymi przez środek kielicha i Ofiary. Otrzymany rysunek (przedstawiony obok) stanowi dla tej niezwykłej ikony szatę zdarzeń, którą nazywam zegarem zbawienia.
 
 

Cierpienie wynikające z głupoty i pychy człowieka było i jest przejawem działania zła, na które Boża moc odpowiada dobrem darów swojej łaski. Wolność, wytrwałość i prawda to dary Boże podnoszące ludzkiego ducha do sfery Nieba. "Dary łaski i wezwanie Boże" jak napisał św. Paweł w Liście do Rzymian (11:29) są "nieodwołalne". Ekonomia zbawienia wskazuje na kredyt, którego udzielił nam Bóg przez swoje miłosierdzie, gdy ludzie odpłacili poniżeniem i wyszydzeniem za dzieło Jego Syna. Kredyt ten dotyczy każdego z nas, starajmy się go spłacić, bo z długiem miłości możemy stanąć przed Jego sprawiedliwością. Cierpienie Jezusa, cierpienie Matki Bożej, cierpienia ludzi świętych, wszystkie cierpienia żyją w Bogu. Gdy cierpienia te rozważamy w sercu i rozumnie o nich rozmyślamy, łaska Boża przybliża je i pozwala nam je duchowo przeżyć. Zdobyte w ten sposób doświadczenie duchowe szczególnie nas umacnia na drodze dobra prowadzącej do Boga. Stajemy się bogatsi w wymiarze duchowym, bardziej odporni na działanie zła, a więc eliminujemy przez to cierpienie, które potencjalnie może dotknąć nas fizycznie i psychicznie. Całkowite wymazanie cierpienia z życia ludzkiego, o czym nadmieniam w tej pracy jest jednak niemożliwe.
 
 

Przebywając w klasztorze w Tuy (Hiszpania), siostra Łucja (wizjonerka z Fatimy) miała w dniu 13 czerwca 1929 r. wizję Trójcy Świętej. Wizję tą przedstawia ilustracja obok. W pracy porównuję rozpostarte na Krzyżu ciało Jezusa z rozpostartym Chrystusowym "Ziarnem Dobra". Rozpostarcie tego Bożego "Ziarna Dobra" szczególnie uwidacznia składniki podkreślane przez Ducha Świętego i powoduje, że pokój i miłość zostają uwolnione i rozszerzają się w otaczającą przestrzeń. Po słowach wypowiedzianych przez umierającego Jezusa "Boże mój, czemuś Mnie opuścił", a następnie "Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego", Ojciec z Wiarą-Nadzieją-Miłością i podążający za nim świetlisty gołąbek - Duch Prawdy z chęcią pomocy opuszczają ciało Syna ale nie odłączając się od niego rozpościerają mądrość Bożą. Powoduje to, "rozciągnięcie" sprawiedliwości, cierpliwości i chęci wzajemności, które są podkreślane przez Ojca. Takie rozpostarcie "Ziarna" rozłącza je w kilku wierzchołkach i eksponuje niektóre błogosławieństwa, owoce i przykazania oraz szczególnie ujawnia roztropność-uczciwość. Składniki te łączą rozszerzające się: pokój i miłość. Rozpostarcie Bożego "Ziarna Dobra" powoduje, że dojrzałe owoce Ducha Świętego: pokój i radość opadają na ziemię z Drzewa Krzyża. Wystarczy się po nie jedynie schylić. Związki między tymi składnikami znajdują odbicie w układzie modlitwy "Ojcze Nasz", którą nauczył nas Jezus. Wyrazy - uczucia Ducha Świętego mające udział w tej modlitwie apelują do naszej roztropności i uczciwości, kiedy kierujemy nasze prośby do Ojca. Gdy odmawiamy, zaraz na początku: "Ojcze nasz, któryś jest w niebie, święć się imię Twoje" i czujemy, że uczucie radości dotyka naszego serca, wówczas możemy to łączyć z podnoszeniem przez nas uwolnionego z Krzyża owocu radości. Gdy zaś mówimy "ale nas zbaw ode Złego" i napełnieni pokojem kończymy tę modlitwę, to pochylamy się przed Krzyżem i podnosimy owoc pokoju.
 
 

Chrystus zmartwychwstał dla ludzi, a przez nich powstał na chwałę Bożą. Stało się to 40 godzin po Jego śmierci na Krzyżu, a więc ok. godziny 7 rano w niedzielę. Sądzę, że właśnie ta chwila jest momentem "pełni zmartwychwstania". Wtedy to, człowiek zobaczył Zmartwychwstałego i z Nim rozmawiał, a w ludzkim duchu odrodziła się i zajaśniała pełnym blaskiem nadzieja wsparta o prawdę Chrystusowej nauki w mocy Bożego Słowa. Argumentacja w tej pracy.
 
 

Życie biologiczne człowieka możemy podzielić na sześć etapów, związanych z podstawą logarytmu naturalnego e. Długość pierwszego etapu to 40 tygodni, tyle bowiem wynosi czas przebywania człowieka w łonie matki. Następny etap to niemowlęctwo, które rozpoczyna się w chwili urodzin człowieka, a więc 40 tygodni od chwili jego poczęcia. Górna granica tego etapu wynika z długości pierwszego etapu przemnożonego przez liczbę e. Górne granice następnych etapów możemy wyznaczyć przez przemnożenie górnej granicy etapu poprzedzającego przez liczbę e. Etap następny wynika z etapu poprzedniego. Jest więc sześć etapów, sześć "dni" w naszym ziemskim życiu. Gdy dochodzimy do kresu naszych dni otwiera się przed nami kolejny rozdział, kolejny dzień, dzień siódmy, dzień świąteczny, dzień odpoczynku naszej woli i połączenia jej z wolą Bożą. Jest to dzień życia wiecznego z woli i mocy Bożej. Więcej na ten temat w tej publikacji.
 
 

O jaki świat zabiegają współcześni ludzie? Mówi się o świecie, w którym istnieje porządek, przestrzegane jest prawo, ludzie roztropnie gospodarują zasobami naturalnymi, są uczciwi i istnieje tzw. zadowolenie społeczne (radość społeczna). Podstawa tej wizji świata, stanowi podstawę modelu "ziarna dobra", który opisałem w pracy "Ziarno Naszego Dobra", gdyż: porządek, roztropność, radość z łącznikami uczciwość, skromność, łagodność generują społeczną chęć bycia w tym świecie. Co zatem wyrasta z tej społecznej chęci bycia czy też życia w tym świecie? Odpowiedź - w tej publikacji.
 
 

Być szczęśliwym jest podstawowym pragnieniem człowieka. Myślę, że szczęście to stan naszej świadomości, w którym znajdujemy trwałą radość w prawdzie. Radość stając się prawdą, zamienia się w trwałe, prawdziwe zadowolenie z życia. Może wydawać się dziwnym, że te dwa oddzielne składniki dobra: prawda i radość należące przecież do różnych cech i stanowiące oddalone od siebie krawędzie w "ziarnie dobra" oddziaływują na siebie i łączą się z sobą, niejako zamieniając się miejscami, co powoduje, że czujemy się szczęśliwi. Co więc je łączy? św. Paweł w "Hymnie o miłości" pisze: "współweseli się z prawdą". Łączy je więc miłość, łączy je nasze dobro. Miłość łączy, a więc jest niezbędna do tego byśmy mogli być szczęśliwi. O naszym odczuciu szczęścia nie decyduje więc jeden składnik ale wiele składników dobra połączonych z sobą i wspartych świadomością.
 

Z przedstawionych w tym opracowaniu rozważań wyłaniają się 4 linie przenikania mocy Bożej:
1. Miłosierdzie Boże przenikające nasze miłosierdzie.
2. Wstawiennictwo Świętych powodowane bezinteresowną miłością przenikającą naszą bezinteresowność.
3. Opieka Matki Bożej stanowi główną podporę naszej mądrości i osłania nas przed złem. Linia ta wynika z działania Matki Bożej jako Królowej Świata.
4. Opatrzność Boża - przenika linię nadziei.
Wymienione linie przenikania mocy Bożej stanowią integralną część naszego duchowego szkieletu. Gdy potrafimy przyjąć moc Bożą i użyć ją w naszym działaniu wówczas szkielet naszego "ziarna dobra" jest twardy i wytrzymały, a budujące się na nim ciało duchowe solidnie do niego przylega i wzrasta w Bożym świetle Wiary-Nadziei-Miłości. Gdy pomoc Bożą odrzucamy lub ją marnujemy to budujemy naszego ducha na szkielecie ułomnym, który narażony jest na pęknięcie i zawalenie po swojej lewej stronie. Jest to strona cechy miłości, wierzchołek 9 jest jej szczytem. Ramię miłości nie ma wówczas wsparcia w przestrzeni ducha, jest słabe i miękkie.
 
 

"Oto stoję u drzwi i kołaczę:
jeśli kto posłyszy mój głos i drzwi otworzy,
wejdę do niego i będę z nim wieczerzał,
a on ze Mną." Apokalipsa 3:20
 
Człowiek musi ufać by otworzyć drzwi, by mogła w jego sercu zajaśnieć prawdziwa radości i prawdziwy pokój, gdy wpuści Ducha Bożego do swojej duszy. Jest to ten największy cud, cud niewidoczny ale odczuwalny. Gdy człowiek ufa może doświadczyć tej wieczerzy, jednak wcale nie musi jej oceniać jako daru pochodzącego z królestwa władzy i mocy ale powinien być świadomy, że wieczerzać z Bogiem można w królestwie łaski i miłosierdzia. Duch udziela łaski bezinteresownie. Napełniony tym Duchem Jezus również bezinteresownie nas odkupił, bo przecież był Synem Bożym przed odkupieniem, zstąpił z Nieba i odkupienie nie było warunkiem pozycji Jego Osoby w strukturze Wszechświata. Innymi słowy Jezus nie zabiegał o tron czy pozycję w hierarchii Nieba ale zabiegał o odkupienie i zbawienie człowieka, bo był już Synem Bożym zanim świat powstał. Zbawienie jest aktem miłości Ojca, mądrości Ducha i działaniem Syna przynoszącego pokój. Jezus już nas odkupił, a więc połączył miłością z Ojcem. Od nas samych zależy czy nasze serca ustawimy na drodze wiary i będziemy podążali ku zbawieniu z miłością i nadzieją na spotkanie z Bogiem. Droga jest już oświetlona. Powoływanie się na na Stary Testament i przywoływanie rozumienia świata w relacjach król i poddany, które to rozumienie było uwarunkowane świadomością ówczesnych ludzi jest niestosowne do współczesnej wiedzy i świadomości ludzkiej. Jezus wyraźnie zmienia te relacje na Ojciec - syn, córka. Związane jest to więc z potrzebą ewolucji naszej świadomości i naszego ducha. Możemy więc, opierając się o tą właśnie relację Ojciec-Syn z obfitością korzystać z daru miłości oraz wiary i kierować naszą wolę w stronę budowy dobra z nadzieją życia w Królestwie Bożym. Powoływanie Chrystusa na króla Polski może mieć jedynie znaczenie symboliczne w rozumieniu starotestamentowym ale przecież my nie chcemy cofać się w czasie.
 
 

Rozwinięcie można wydrukować, wyciąć, zagiąć na krawędziach i skleić w miejscach używając zaznaczonych szarą linią "skrzydełek". Otrzymamy w ten sposób model "ziarna dobra". Przedstawiona wersja rozwinięcia przypomina "ludzika z jedną nogą w gipsie", tak to określił mój syn. Pokój w nas jest więc "duchową nogą w gipsie", jest pierwszą cechą jaką musimy w sobie "uzdrowić", na drodze naszej duchowej wędrówki przez życie. Cyfry arabskie: złote oznaczają, do którego przykazania Bożego wierzchołek "bryły" jest przyporządkowany, czerwone oznaczają któremu błogosławieństwu Jezusa Chrystusa wierzchołek jest przypisany, a cyfry niebieskie jaki owoc Ducha Świętego wierzchołek reprezentuje. Fioletowe cyfry arabskie wpisane w kąty Chęci: Wzajemności, Pomocy i Poznania reprezentują umiejscowienie charyzmatów Ducha Świętego względem składników dobra. Pomarańczowym kolorem zaznaczone są łączniki, które wynikają z przymiotów miłości. Niebieskie cyfry rzymskie oznaczają części Różańca. Litery umieszczone w nawiasach oznaczają przez którą osobę Trójcy Świętej dany składnik dobra jest podkreślony lub szczególnie wspomagany. Kolorem zielonym zaznaczyłem położenie składników trójkąta Wiara-Nadzieja-Miłość.